Het is zo’n acht jaar geleden, denk ik, dat ik met Minoesch meedeed doen aan het jeugd-/ouder-toernooi dat onze korfbalvereniging elk jaar organiseert op de einddag. Destijds eindigde dat voor mij in een gescheurde enkelband. “Dat doe ik nooit meer”, zei ik toen.

Toos vroeg twee weken geleden of ik nog kwam meetrainen en afgelopen woensdagavond had ik tijd.
Doordat ik dacht dat de training om 21 uur begon en nadat er eerst een speurtocht (thuis) plaatsvond naar de veldschoenen van Minoesch kwam ik 20 minuten later op training. Binnen vijf minuten lag ik al op de grond, was door een glijpartij op mijn rechterknie terechtgekomen. Maar ja, wilde me niet laten kennen en heb nog een half uur meegetraind. Thuisgekomen toch maar flink gekoeld, want de knie was rood, blauw, dik en warm en begon stijf te worden.

Donderdag was het niet veel beter, echter ik kon bijna niet lopen, zo’n pijn. Eind van de ochtend toch maar even de dokter gebeld. Haar advies ter harte genomen en de donderdag uitgezeten. Voor de zekerheid het toernooi, dat ik deze keer met Casper zou doen, gecanceld. ,,Ik heb het nog zo gezegd”, zei Viktor toen hij het hoorde.

De dokter had donderdag gezegd dat wanneer het niet zou veranderen, dan moest ik vrijdag terugbellen om een afspraak te maken. Blij dat Viktor vrij was, want hij kon mooi rijden naar Spakenburg om Rebel op te halen en later op de ochtend naar de dokter. Zij vond het toch verstandig om mij even door te sturen naar het ziekenhuis. Daar zijn foto’s gemaakt. ,,Er was niets op te zien”, zei de radioloog, dus togen wij weer naar huis. Er voelde nog veel vocht en blauw, dik en warm. Verband er omheen en pootje hoog.

Zaterdag zijn we toch maar even wezen kijken naar het jeugd-/ouderteam van Casper. Naderhand was er nog een schutterstoernooi.

Weet dat ik de volgende keer wat minder fanatiek zal zijn… of komt die volgende keer er echt niet meer…

Maureen