Iedereen heeft weleens last van hoofdpijn, maar de ene hoofdpijn is de andere niet. Vaak is het met een paracetamolletje op te lossen.

Vorige week had ik een enorm aanval van migraine. Hoofdpijn, een eenzijdige, snijdende, stekende pijn in mijn rechterslaap, waarbij het is alsof er vanuit mijn slaap en vanaf achter mijn oor meerdere priemen in mijn hoofd door mijn oog boren en flink rondpoeren. Maar liefst drie dagen lang. Niet tegen licht, (harde) geluiden en eten kunnen was het resultaat. Oh en wat was ik graag naar de Open Studio Dagen in Hilversum gegaan zondag. Maar nee, zelfs een druppel water bleef niet in mijn maag, die keerde zich keer op keer van binnen naar buiten, van beneden naar boven, om. De tranen biggelden over mijn wangen en zelfs de aderen lieten kleine rode puntjes achter in mijn gezicht. Drie dagen in het donker in bed liggen, dat wilde ik. De misselijkheid werd zo erg dat ik niks meer kon eten of drinken. Met een beetje geluk zou de migraine na een nacht slapen over zijn, maar soms is de migraine zo erg dat ik niet eens kán slapen. Zoals vorige week.

En dat bleek nog niet eens alles, je weet wat het is om migraine te hebben, je sluit je af,
gordijnen dicht, deur dicht, maar de dagen die volgen ben je niet vooruit te branden, voel je je depressief, loom, vermoeid, geen/verminderde concentratie en heb je dikke ogen. Kortom een laat me maar met rust-gevoel, maar gelukkig is het nu (vooralsnog) weer voorbij.