Het makkelijkste om van hier naar Parijs te komen is per trein. Bij de receptie hebben we B82500_à_la_gare_de_Provins_P1100497een schema opgehaald met de vertrektijden vanuit Provins. We rijden rond 8.15 weg van de camping, vijftien minuten achter op schema, en vertrekken naar het station. Nadat we de auto geparkeerd hebben, gaan we naar het loket om de kaartjes te kopen. Dat worden zogenaamde 1-5 zone dagkaarten. Dat verschaft ons vervoer per trein naar Parijs en ook per metro in Parijs. Ideaal!

gare_de_lestOp Gare de l’Est stappen we uit en proberen we onze weg te zoeken, wanneer we ook een ander gezin van de camping treffen. Gedwee volgen wij, wij zijn tenslotte roukies, en gaan naar de informatie. Deze man verschaft ons een metroplattegrond en legt uit hoe het werkt. Voor Maureen even een opfrissing, daar zij al eerder lang geleden met Simone (zusje) en Wilma (toenmalige vriendin) in Parijs op bezoek is geweest. Wij besluiten het eerst naar de Tour Eiffel te gaan en stappen in de metrolijn (no. 4) die het dichtste bij komt. We moeten wel overstappen op Strasbourg St-Denis op lijn 9 die richting Pont de Sèvres gaat. Op Trocadéro moeten we uitstappen. Pas de problèm, n’est ce pas.

Wanneer we het metrostation uitlopen komt de zon ons tegemoet, dat belooft wat. We volgen de menigte en voor ons doemt het Palais de Chaillot op. We gaan de hoek om en media_xl_609467daar staat hij dan: De Eiffeltoren. Nadat we flink zijn ‘lastiggevallen’ door eiffeltoren-verkopers, lopen we de brede trappen af naar de Pont d’Léna. Deze brug over de Seine gaan we oversteken om onder de Eiffeltoren te komen. Ook geen probleem. De rij onder de toren is lang, erg lang. Maureen had toch al geen trek om naar boven te gaan en de rij doet de anderen ook negatief aan. Keuze is om naar de Arc de Triomphe te lopen, zal toch niet zo ver zijn, en het zonnetje schijnt toch.

P1150765_Paris_XVI_avenue_Kléber_rwk

75548170

Langs de Avenue Kléber zijn leuke winkeltjes, restaurantjes en andere bezienswaardigheden. Vooral voor Minoesch heeft hier erg naartoe geleefd. Eindelijk komen we bij de Arc aan en na het maken van flink wat foto’s lopen we om de hoek de Avenue des Champs Elysées op. Minoesch kijkt haar ogen uit, Casper vertelt ons dat hij trek heeft en wij kijken om ons heen om een leuk tentje te vinden waar we een hapje kunnen eten. We zien een terrasje dat er erg leuk uitziet en het op het bord vermeldeclement-outside Carpaccio de Boeuf lijkt Viktor wel wat. We nemen plaats aan de rand van het terras. Chez Clément, de naam van het restaurant, ziet er goed uit. We krijgen het internationale menu gepresenteerd en we hebben de keuze snel gemaakt. Twee maal Omelette aux herbes, een carpaccio en een junior menu. Daarnaast worden we voorzien van een fles water en een mandje met stokbrood. Onze bestelde drankjes worden voor ons gezet en het wachten is nu op de gerechten. Niet lang daarna worden ook die gepresenteerd. Dat ziet er goed uit. Met als bijlage heerlijke eigen gemaakte frieten. De lekkerste die ik tot nog toe heb gegeten. We smikkelen allemaal en geven later bij het afhalen een compliment. Voor nog geen 65 Euro hebben wij heerlijk gegeten. Mocht je ooit in Parijs zijn dan is een bezoek aan dit restaurant zeker een aanrader. Het adres: 123 Avenue des Champs Elysées, 75008 Paris. (www.chezclement.com)

Wij vervolgen onze weg langs de avenue om richting het Louvre te gaan. Geen metro want het weer is nog prima.

We komen langs een winkel waar veel bekijks is. Minoesch kijkt op het raam en is direct hilarisch. “Mama, dat is laduree1. Van de Macarons, weet je wel?” Ik niet weten. Wat zijn dat eigenlijk? Voordat ik antwoord krijg geeft ze direct aan naar binnen te willen. Viktor en Casper hebben geen zin en ik wil haar ook niet alleen laten gaan. Dus moeders mag mee naar binnen. La Durée, pâtissier, chocolatier, confiseur, salon de thé, restaurant. Bekend in Parijs en ver daarbuiten. En bij Minoesch ook. Ook zij schrijft in haar blog een uitvoerig verhaal dat ik hieronder publiceer.

La Durée Paris Blog Review
Parijs kon niet mooier worden, maar toen ik op de Avenue des Champs Elysées erlangs liep moest ik er gewoon naar binnen. La Durée Paris. Alleen had ik niet verwacht dat zoveel mensen stonden te wachten om dat speciale stukje hemel te proeven dat in de vitrine ligt.

De chique geschilderde engeltjes en de barokke gouden krullen over de muren en de gouden kandelaars aan het plafond laten zien dat La Durée Paris zeker een van de exclusiefste patissiers is. Toch kan iedere toerist die Parijs bezoekt hun vele kunstzinnige lekkernijen kopen. Je hoeft alleen maar eventjes te wachten.
De ronde zoetigheid – naast de taartjes, in het midden en in allerlei kleuren – wordt Macarons genoemd. Minstens tien werknemers helpen de dringende mensen zo goed mogelijk om hun take-away Macarons in hun schattige kartonnen doosjes van verschillende maten op te bergen.
Het meisje voor me – duidelijk Francoise – en haar moeder wachten enthousiast op hun beurt, net als ik en mijn moeder die toch wel wilde weten waar ik het toch de hele tijd over had. Het meisje achter me wacht alleen in stilte met haar Louis Vuitton-tas om haar linkerschouder.
Na een tijdje gewacht te hebben ben ik eindelijk aan de beurt. Nu beginnen de knikkende knieën toch wel.. Ik wordt begroet door een van de meisjes en ik zeg bonjour terug. Meteen vraag ik of ze Engels kan, voordat ik word doodgegooid met Franse woorden die ik niet begrijp. Gelukkig kan ze Engels en vraagt me wat ik wil. ‘Deux (tien) Macarons sil vous plait’ zei ik in mijn beste Frans en ze vertelde me dat ze alleen maar een doosje van twaalf verkochten en of ik niet toch twaalf wilde. Natuurlijk! Dus begon ik de lekkerste uit te kiezen en terwijl ik daarmee bezig ben vult zij al het schattige lila doosje. Nadat ik er twaalf heb krabbelt het meisje snel een nummer op een bon en geeft deze aan mij. Nu moet ik weer in de rij gaan staan. Met een beetje doorduwen en de bestellende mensen te omzeilen, kom ik eindelijk bij de kassa aan. Uiteindelijk – nadat ik maar liefst 18,10 neergelegd heb – krijg ik mijn zoete verdienste in een vierkanten minty green-tas met het Ladurée Paris-logo erop (evenals op het schattige lila doosje). Aan de geweven touwtjes hang ik hem aan mijn ellenboog en baan mijn weg naar buiten.

Na drie kwartier gaan we naar buiten waar de mannen op ons staan te wachten. Een beetje gepikeerd want het is ondertussen gaan regenen. Uiteraard ben ik de opbouwbare paraplus vergeten, die hangen nog aan de tentstok op de camping. We proberen de gok te wagen en lopen snel door naar het Petit Palais en Grand Palais. Terwijl we tussen de twee imposante gebouwen doorlopen, zien we in de verte de gouden beelden op de Pont Alexandre III. Midden op de overweg maak ik een foto. Achter de brug bevindt zich de Assemblée Nationale. Maar ons doel licht elders en het regent nog steeds. Soppende voeten in schoenen helpen niet echt mee. We beslissen de eerste metro richting het Louvre te nemen. Even teruglopen naar Clemenceau en naar beneden om lijn 1 (geel) te nemen. Bij het Louvre stappen we uit en komen terecht in een groot winkelcentrum. Direct om de hoek lopen we tegen Starbucks aan. Dat wordt koffiedrinken. Minoesch wil al heel lang een speciale mok van Starbucks Parijs. Een hele bijzondere van Starbucks New York heeft ze van haar nicht Eline voor haar verjaardag gekregen, Parijs moet volgen. Alleen die mokken zijn niet zo geweldig. De thee en koffie smaken goed, maar de mok blijft in de winkel staan. We lopen langs etalages en zien ook een gigantisch grote winkel van Apple. Daar moeten we even naar binnen. De winkel bestaat uit twee verdiepingen en beneden bij de entree staat een gastvrouw die ons hartelijk begroet. “Bonjour”. Wij bonjouren uiteraard terug. In de winkel zien we talloze medewerkers van Apple, gegoten in bedrijfskleding, blauwe t-shirts en zwarte broeken. Duidelijk herkenbaar dus. We lopen de benedenverdieping door en de grote glazen trap lonkt. Minoesch en ik gaan naar boven. Achter de desks wederom een man/vrouw of twintig met de herkenbare kleding. Daarvoor bankjes met wachtende mensen. Aan de wanden hangen de nieuwste hoesjes, snoertjes en andere accessoires voor iPod, iPhone, iMac en MacBook. We gaan maar gauw weer naar buiten en lopen tegen de omgekeerde glazen piramide op, welbekend uit de Da Vinci Code. Natuurlijk hangen we de toerist uit en maken weer foto’s. We besluiten de buitenwereld weer op te zoeken. Misschien zit het er nog in om even in het Louvre te Louvrekijken. Als we buiten komen lopen er veel mensen op het plein, naast alle verkopers van Eiffeltorentjes en paraplu’s. Die hadden we eigenlijk wel nodig, maar ja. We lopen naar de piramides toe en zien dat er een enorme wachtrij voor het Louvre staat. Dat wordt vandaag niets. Misschien nog een andere keer. Ondertussen gaat het nog harder regenen. Weer worden we benaderd door een verkoper van paraplu’s en ik antwoord: “No thank you, we’re Dutch.” Wij gieren het uit, de verkoper verbaasd achterlatend.

We rennen naar de ingang van de metro, het wordt tijd om naar huis te gaan. We pakken als geroutineerde metroreizigers lijn 7 (roze) naar Châtelet des Halles om weer vlekkeloos over te stappen naar lijn 4 (donkerroze) Gare de l’Est.
De trein staat al klaar op het perron en we kunnen zo instappen. Het diner nuttigen we in Provins of iets daarbuiten, we zien wel. Wanneer we na bijna anderhalf uur aankomen op het station staat onze auto trouw te wachten. Schoenen wisselen en rijden maar.

Het restaurant (café Brocante) dat we onderweg in Louan gezien hadden blijkt een snuisterijenwinkel te zijn. (Viktor was vooruit gegaan om te vragen of ze open zijn en toen kreeg hij een verhaal van de eigenaresse te horen.) Wanneer je binnenloopt weet je niet wat je ziet. Het is stampvol maar overzichtelijk ingericht, op kleur en soort. Alles heeft ze. Luisa is vorig jaar september weduwe geworden, haar man is overleden door een ongelukkige val. Uitgegleden en op zijn achterhoofd gevallen legt Luisa uit. Haar man was de kok in het café. Door het overlijden van haar man is Luisa gestopt en is zij verder gegaan met het aankopen en verkopen van (antieke) snuisterijen en heeft de zaak enigszins omgedoopt in Chez Luisa. Ze heeft haar hele levensverhaal in het Frans en met handen en voeten verteld aan ons. We zijn zeker een uur binnen geweest en hebben nog niet alles gezien. Zeker de moeite waard eens een kijkje te nemen. Chez Luisa, 21 Rue Perré, 77560 Louan. Open van donderdag t/m zondag van 12 tot 19 uur.

We hadden nog niets gegeten en besloten uiteindelijk maar in het campingrestaurant iets te nuttigen. Casper nam nuggets, Minoesch ging aan de mosselen en Viktor en ik namen een entrecote. We zijn op tijd naar bed gegaan, zo rond 23 uur. Morgen is er weer een nieuwe dag.